Dit is weer zo’n reis waar we nog jaren over kunnen dagdromen.

Om te voorkomen dat de aandacht zal gaan verslappen, over onderwerpen die voor ons wel, maar voor jullie totaal niet leuk zijn om te lezen, zullen we niet ons hele dagboek overschrijven.

Ons eerste hoogtepunt tijdens deze vakantie was een bezoek aan NGamba Island. Hier hebben we twee dagen en een nacht mogen verblijven in het bijzijn van chimpansees, een waanzinnige ervaring!

De “voorpret” is hier in Nederland eigenlijk al begonnen, want om met de chimpansees in aanraking te mogen komen moeten er nog wel wat extra inentingen worden gehaald.
Dit is omdat de chimpansees zo dicht bij ons mensen staan, dat zij net als ons vatbaar zijn voor de zelfde ziektes. Dus op naar de Travel Clinic van het Havenziekenhuis. En “Spuiten en slikken” maar. Met als beloning een document ( Kopie Ngamba-enting.pdf ) dat ons toegang geeft tot de chimpansees.

Eerst nog even voor de papier controle naar het NGamba kantoor op vaste land, voordat we met de speedboot met 2x140PK naar het eiland vertrekken. Het duurt 40 minuten en dan zijn we er. We worden ontvangen door Fred een verzorger/dierenarts van de chimps. Hij verteld ons het e.e.a. over het werk op het eiland en de Chimps. Dan begeleid hij ons naar onze safaritent aan het water. Er staan er ongeveer vijf, maar wij zijn de enige die vannacht zullen blijven slapen. Om half 3 is er op de houten brug voedertijd. Samen met 30 “dagbezoekers” mogen we de chimps voor het eerst zien. “apies kijken” wel op afstand en achter gaas. Na ongeveer 30 minuten vinden ze het welletjes en verdwijnen de chimps in het regenwoud. En weg zijn ze, geen aap meer te zien maar wel te horen.

Maar om 17.00 uur als alle bezoekers weg zijn is het onze beurt. Fred komt naar ons toe en praat ons even bij. En dan krijgen we een rondleiding over het eiland, de keuken, de kliniek waar we medicijnen (de Pil, spiraaltjes) uit Nederland tegen komen. We mogen alles zien en vragen, heel leuk en interessant.

Om 18.00 uur is het de bedoeling dat alle 42 chimps binnenkomen naar het nachtverblijf, om te eten en te slapen. Wij zijn erbij en zien dat ze een voor een binnendruppelen. Fred komt tussendoor nog even melden dat ze allemaal binnen moeten zijn, voordat wij morgen met een geselecteerd gezelschap het bos in mogen. Als er een achterblijft, bijvoorbeeld een alpha mannetje/vrouwtje, dan is dat veel te gevaarlijk.
O! Dat wisten wij niet. Duimen dan maar. We zijn de tel kwijt. Hoeveel zijn er al binnen?! Geen idee.
Fred komt weer even een tussenstand doorgeven, nog 5! Na 20.00 uur gaat alles dicht en kan er geen aap meer in en/of uit.

Weer een en dan, weer Fred, nog 1 zegt hij de allerbelangrijkste,................en het duurt en ja hoor daar is ze op haar dooie gemak komt ze binnen sjokken.

Morgenochtend gaat het gebeuren, om 6.45 uur moeten we ons melden bij Fred.

Toch wel raar geslapen en geen chimp gehoord vannacht. Om een uur of 4 begon het keihard te regenen, da’s lekker. Nou laten we hopen dat het tussen 7 en 8 droog is want dan mogen we het bos in met de chimps. 6.00 uur op en plenzen! niet normaal meer. We kijken elkaar aan en zeggen, laten we bidden dat het droog word dadelijk. We gaan door de stromende regen naar Fred en zijn apies. Toch wel een beetje opgewonden worden we in groene ketelpakkies gehesen met hele modieuze kaplaarzen.

Nou daar gaan we dan door het hek en wachten maar dan, en ja hoor daar zijn ze dan, GAAF!!! Er is gelijk al herrie in de tent een aantal beginnen te knokken en Marian staat er middenin en wordt omver gelopen en ligt op de grond. Het valt wel mee word er gezegd. En dat klopt de “ruzie” is wie er bij Marian op d’r rug mag zitten?! En wat denk je het stopt met regenen, ongelofelijk!

Nou en wat er dan gebeurt is werkelijk uniek er komt een chimp naar je toe lopen en die klimt op je rug als een rugzak hangt ze achterop. Dit vergeet je nooit meer! Nu het regenwoud in lopen, dat valt vies tegen met 35 kg op je rug. Ik geef het gelijk de naam JungleGym. Weer een nieuw woord voor op het affiche, zegt Fred. Ik zie alleen maar planten die ik bij Intratuin ook altijd ziet staan, maar dan zonder prijssticker en hier mag je ervan eten, als je het lust natuurlijk, wij niet, de inmiddels onze vrienden wel.

Het is een WAANZINNIGE belevenis. Een kippenvel moment. De geur van de chimps de omgeving de geluiden de stemmen, enz. Tijdens het wandelen hoor ik het gekreun en ademhaling van Pasa, de chimp op m’n rug. Onderweg stoppen we een paar keer om even op adem te komen en om even te vlooien en te kroelen. Na een uur zijn we terug bij het hek, dit wordt een zwaar afscheid. We kennen ze nog maar net, maar dit wordt tranentrekken. Nog even vlooien, kietelen en kroelen we moeten nu echt weg, NEE, ja! En wat denk je, het gaat weer regenen, nu moeten we wel weg.

Nou, dag aapjes tot de volgende keer, want dat zal zeker gaan gebeuren. Maar dan blijven we langer.

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

Het is vrijdag de 13e en wat denk je, wij gaan op zoek in het tropisch regenwoud, op de grens van Rwanda/Oeganda naar berggorilla’s.

Heel vroeg op want het is nog wel even een stukje rijden voordat we er zijn. Om 7.30 uur komen we aan in Nkuringo aan de rand van Bwindi national park(Plattegrond Oeganda.pdf). Bij het kantoortje van het UWA, maken we kennis met onze gids van vandaag en krijgen we instructies, wat wel en niet mag tijdens de ontmoeting met de gorilla’s. We gaan met vier i.p.v. acht mensen er komen er vier niet opdagen, da’s gek. Want te bedenken dat een permit (Permit Gorillatrack.pdf) een half jaar geleden al is afgegeven en $.500 kost en niet komen opdagen is vervallen van je permit zonder dat je, je geld terug krijgt. Het toeval bestaat dat het Nederlands elftal vanavond tegen Frankrijk moet spelen op het EK en dat de twee andere blanken die meegaan uit Frankrijk komen! Maar zij houden niet zo van voetbal zeggen ze, na een “balletje te hebben opgegooid” ‘zeker bang van ons’.

Om 8.00 uur worden we weer bij de gids geroepen voor controle van de permits en pasporten. Alles is OK, We mogen! Half 9 we gaan. Met totaal negen mensen, twee met een geweer (stropers en rebellen zijn nog steeds actief daar) een gids, twee dragers en vier blanken. Twee spoorzoekers zijn al een uur geleden op pad gegaan om via een walkie talkie de richting aan onze gids door te geven, waar de gorilla’s zich vandaag bevinden. Het is 1,5 uur afdalen naar het regenwoud, best zwaar, maar moeten we dat stuk ook terug?! Ik hoop van niet, we zien het wel, eerst maar die apen bekijken.
Dan stopt de gids hij staat te vertellen dat het vandaag niet gaat lukken. We staan bij een slaapplaats van 2 dagen geleden en ze weten niet waar ze zijn?! Ik kijk hem aan en zegt tegen hem dat ik hier wel blijft wachten tot ze terug zijn. Het “ijs” (zeer schaars in Afrika) is gebroken, hij moet lachen en hij verteld ons dat de spoorzoekers ze hebben gevonden. We moeten alleen hier nog “even” omhoog.

Dichtbegroeide jungle, hoe gaan we dat dan doen? Nou, hokus-spokus, daar zijn de kapmessen om een pad te slaan. Kaarsrecht omhoog, spiegelglad (je mag de helft van de bomen/planten niet aanraken, giftig) da’s nog is een uitdaging.
Weer stoppen, blij toe, na een half uur survivals. Ineens hoor ik klop,klop,klop, dat is een gorilla die op zijn borst slaat dacht ik, de gids kijkt me aan en knikt. Kan hij gedachte lezen?!

We krijgen te horen dat we er bijna zijn, de laatste instructies, camera pakken en toen, wat er dan door je heen gaat kan ik niet beschrijven we staan ineens oog in oog met een reusachtige berggorilla, op nog geen 2 meter afstand, weer kippenvel en tranen in mijn ogen van geluk en ontroering.
Ik vergeet helemaal om foto’s te maken. De eerste zijn allemaal bewogen van opwinding. Ineens staan we er middenin een familie (foto) van 18 gorilla’s, ongelofelijk geweldig!
En toen heel veel kabaal achter ons uit een boom, een silverback komt naar beneden om ons, even te bekijken. O ja, niet in zijn ogen kijken, weet je nog met Bokito.

Wat een groot beest, hij gaat vlak voor me zitten in het zonnetje en kijkt, dwars door me ziel heen. Nu wel maar even foto’s maken. Wat een opwinding. Dan worden we naar de echte Silverback geloodst, zo die is groot, ik dacht dat die van daarnet groot was. Hij daalt verder af, wij erachter aan, als hij stopt zien we de rest van de groep. Waaronder ook een baby. ‘opzij’ zegt de gids er moet er een voorbij, formaat kleuter zegt maar, op een haar na had hij me broek te pakken. Even later gaat de hele groep naar beneden, wij volgen zijwaarts. Dan staan we ineens weer op het bospad van de heenweg. Dan stopt de hele groep om even naar ons te kijken. Even later is de hele groep onzichtbaar geworden precies na 1 uur, ongelofelijk en dat zonder klokje.

We kijken elkaar aan en zeggen ‘dit was echt waanzinnig en had dit niet willen missen’!

Maar toen waren we nog niet begonnen aan de terugreis. Was de heenreis 95% afdalen en als de heenreis zelfde weg is als de terugreis, dan raad je het al 95% omhoog!!

En dat valt vies tegen in die ijlen lucht. De terugreis duurde 1,5 uur langer, niet zo gek natuurlijk. Achteraf lees ik in de Bradt reisgids dat deze tracking een van de zwaarste is. Nou, dat hebben wij weer. Wat geeft het? We hebben ze gezien! En dat was meer dan de moeite waard.

Op vrijdag de 13e hebben we kennis mogen maken met een van de mooiste dieren op aarde, de berggorilla. Ook deze dag zullen we, net als Ngamba island, nooit meer vergeten.

Nog even een T-shirt voor de hoofdprijs, wat maakt het uit we zijn in de stemming. En we krijgen van de gids nog een certificaat (Cert.Gorillatrack.pdf).

Onze dag kan niet meer stuk.

Voor ons heeft vrijdag de 13e sinds vandaag een hele andere betekenis.

Het was GEWELDIG!!!!!!!!!

Die avond won oranje met 4 tegen 1 van Frankrijk.